Valse start

Het is zo’n dag die je, als je je ogen nog maar nauwelijks open hebt, vol om de oren slaat met een ton of wat aan stress.

Ik heb net een kop koffie op de ontbijttafel gezet als Jongste naar beneden komt vliegen dat er iets met papa is en dat ik boven moet komen. ‘Hij valt bijna flauw,’ roept ze me nog na terwijl ik naar boven sprint.

In de badkamer tref ik man, half gehurkt, half geknield op de douchevloer. Snel sla ik een badhanddoek om hem heen en vraag hoe het gaat. ‘Niet goed,’ mompelt hij. ‘Viel je bijna flauw?,’ vraag ik. ‘Nee, dit voelt anders.’

Ik laat hem rustig bijtrekken en stel de kinderen gerust. Oudste komt al aan met een emmer voor eventuele kotspartijen en haar hoofdkussen zodat hij zacht terecht komt als hij voorover valt.

Na een minuut of wat is man weer bijgetrokken en wil met alle geweld gaan douchen. Dat vinden wij niet zo’n goed plan maar als Jongste oppert de babyfoon aan te zetten, mag het.

Weer beneden, met ruim een kwartier vertraging, realiseer ik me dat ik Oudste nu naar school moet brengen. Nevernoway dat ik man nu in een auto laat stappen. Oudste zit op een Leonardoschool een paar dorpen verder. Voor haar helemaal de juiste plek, ze vindt er uitdaging en contact met andere hoogbegaafde kinderen. Het kind zit er nu ruim een jaar en ik kan niet anders zeggen dan dat ze floreert. Maar goed, ik moet haar nu wegbrengen. Ik dump mijn havermout met grote haast naar binnen en spring onder de douche. Met slechts een paar minuten vertraging zitten we in de auto op weg naar school.

Ik geef eens flink gas en rijd me prompt klem op een wegafzetting. Kunnen die ********** niet gewoon aan het begin van een straat een bord wegzetten dat de straat afgesloten is?

Of zouden zij net zo’n slecht begin gehad hebben en zijn ze ook nog bij aan het komen van hun start van de dag?

p.s. vanmiddag gaat man even naar de huisarts want dit gaan we natuurlijk niet elke dag doen hè

Prikkelbaar?

Oudste dochter werd vorige maand twaalf. Gottegot, ik ben moeder van een puber. Hoe kan ik, immer 29, nu moeder zijn van een puber? Ik weet zelf nog maar net wat ik worden wil als ik later groot ben.

Maar daar gaat het nu niet om: nu ze twaalf is, viel de uitnodiging voor de inenting tegen baarmoederhalskanker op de mat.

Een paar weken terug kregen we van het RIVM al een brief met folder toegestuurd. Mooi initiatief maar wat ik die folder finaal mis, zijn zaken als: hoe is vastgesteld dat inenten veilig is? Wat zijn de risico’s van inenten?

Van DES en de Diane-pil hebben we tenslotte ook jàrenlang niet geweten hoe gevaarlijk het spul was. Nu zijn dat natuurlijk medicijnen die je langdurig gebruikt maar je wilt er natuurlijk nooit achter komen dat je je dochter hebt blootgesteld aan iets dat later in haar leven toch schadelijk bleek. Net als je niet wilt dat ze baarmoederhalskanker krijgt. Het is me nogal een spagaat...

Man deed wat onderzoek. De inenting is natuurlijk eerst gewoon getest. En veilig bevonden. Maar hij is getest op meisjes vanaf 15 jaar. Vijftien is geen twaalf, mensen. Dat scheelt een slok op een borrel, meisjes van twaalf beginnen nog naar net. Met het kweken van heupjes en borstjes en een kuthumeur. Daarnaast loopt het programma hier in Nederland pas vanaf 2009. In Amerika ongeveer een jaar langer maar dus nog niet lang genoeg om iets te kunnen zeggen over effecten van de inenting op latere leeftijd.

Wat me verder nog dwarszit is dat de inenting nog niet bewezen effectief is, want baarmoederhalskanker ontwikkelt zich 10 tot 15 jaar na de besmetting. Wel weet men al dat het niet tegen alle veroorzakers van baarmoederhalskanker beschermd. Slechts tegen 2 varianten, veroorzaakt door het HPV-virus. Dit virus is sexueel overdraagbaar. Dus, in mijn misschien onnozele mening, is de ellende te voorkomen met het dragen van een rubbertje. Prima idee, want dan word ik tenminste ook niet op mijn 29^e al oma.

Ik weet dus eigenlijk niet zo goed, of eigenlijk helemaal niet, wat we nu moeten doen. Wie van u heeft er een dochter van 12 of ouder? Koos u wel of niet voor inenting en waarom?