Valse start

Het is zo’n dag die je, als je je ogen nog maar nauwelijks open hebt, vol om de oren slaat met een ton of wat aan stress.

Ik heb net een kop koffie op de ontbijttafel gezet als Jongste naar beneden komt vliegen dat er iets met papa is en dat ik boven moet komen. ‘Hij valt bijna flauw,’ roept ze me nog na terwijl ik naar boven sprint.

In de badkamer tref ik man, half gehurkt, half geknield op de douchevloer. Snel sla ik een badhanddoek om hem heen en vraag hoe het gaat. ‘Niet goed,’ mompelt hij. ‘Viel je bijna flauw?,’ vraag ik. ‘Nee, dit voelt anders.’

Ik laat hem rustig bijtrekken en stel de kinderen gerust. Oudste komt al aan met een emmer voor eventuele kotspartijen en haar hoofdkussen zodat hij zacht terecht komt als hij voorover valt.

Na een minuut of wat is man weer bijgetrokken en wil met alle geweld gaan douchen. Dat vinden wij niet zo’n goed plan maar als Jongste oppert de babyfoon aan te zetten, mag het.

Weer beneden, met ruim een kwartier vertraging, realiseer ik me dat ik Oudste nu naar school moet brengen. Nevernoway dat ik man nu in een auto laat stappen. Oudste zit op een Leonardoschool een paar dorpen verder. Voor haar helemaal de juiste plek, ze vindt er uitdaging en contact met andere hoogbegaafde kinderen. Het kind zit er nu ruim een jaar en ik kan niet anders zeggen dan dat ze floreert. Maar goed, ik moet haar nu wegbrengen. Ik dump mijn havermout met grote haast naar binnen en spring onder de douche. Met slechts een paar minuten vertraging zitten we in de auto op weg naar school.

Ik geef eens flink gas en rijd me prompt klem op een wegafzetting. Kunnen die ********** niet gewoon aan het begin van een straat een bord wegzetten dat de straat afgesloten is?

Of zouden zij net zo’n slecht begin gehad hebben en zijn ze ook nog bij aan het komen van hun start van de dag?

p.s. vanmiddag gaat man even naar de huisarts want dit gaan we natuurlijk niet elke dag doen hè